نیازسنجی آموزشی اعضای هیأت علمی بالینی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: شناسایی نیازهای آموزشی، گامی مهم در برنامه ریزی برای برنامه های رشد اعضای هیأت علمی بوده و نقش مهمی در ارتقای کیفیت آموزش دارد. هدف این مطالعه تعیین نیازهای آموزشی و اولویت بندی این نیازها در اعضای هیأت علمی بالینی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، ابتدا با استفاده از شاخص های به دست آمده از نظرسنجی، مرور متون و مطالعات داخلی و خارجی مشابه و دستورالعمل شش حیطه ای شرح وظایف اعضای هیأت علمی، پرسشنامه ای تنظیم گردید. پرسشنامه برای کلیه اعضای هیأت علمی بالینی دانشکده پزشکی (275 نفر) ارسال شد. اهمیت نیاز آموزشی با نمره 1 تا 20 مشخص گردیده بود. داده ها با استفاده از نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد و به منظور توصیف داده ها از شاخص های آماری میانگین و انحراف معیار استفاده گردید. نتایج: حیطه های مختلف نیاز آموزشی به ترتیب: حیطه توسعه فردی، پژوهش، فعالیت های اجرایی و مدیریتی، آموزش، خدمات درمانی و ارتقای سلامت و فعالیت های تخصصی خارج از دانشگاه اولویت بندی گردید. اولویت اول در حیطه آموزش، نحوه پرورش یادگیری همیشگی و خودآموزی در دانشجویان؛ در حیطه پژوهش، مهارت تحلیل آماری داده ها؛ در حیطه توسعه فردی، گفتگو به زبان انگلیسی؛ در حیطه فعالیت های اجرایی و مدیریتی، مدیریت زمان؛ در حیطه خدمات درمانی و ارتقای سلامت، نحوه ثبت اطلاعات بیمار؛ در حیطه فعالیت های تخصصی خارج از دانشگاه، اصول و روش های ارائه آموزش و مشاوره به جامعه توسط رسانه های ارتباط جمعی بود. نتیجه گیری: اعضای هیأت علمی به هر شش حیطه اصلی، بویژه حیطه توسعه فردی نیاز آموزشی دارند. حیطه آموزش به صورت شایسته و درخور، مورد توجه قرار نگرفته است. پیشنهاد می گردد برای برنامه ریزی اهمیت و وزن هر شش حیطه به صورت استاندارد مشخص شود.